در جدیدترین و طولانی‌ترین فیلم در ویک ورلد، قاتل اصلی کیانو ریوز از پاریس بازدید می‌کند و شهر را قرمز می‌کند.

یکی از لذت های مبتذل سریال «جان ویک» این است که خشونت را بدون منطق معمولی بلاهبلا زیبا می کند و به وجدان متوسل می شود. هر فیلم – چهارمین فیلم که این هفته اکران می‌شود – در عین حال به‌عنوان یک داستان ابتدایی و خارج از جدول، بر یک قاتل ساده لوح با داستانی مبهم و مهارت‌های خارق‌العاده متمرکز است. ویک (کیانو ریوز) که یک هنرپیشه مرگ است، دلایل خود را دارد، یا این که سریال اصرار دارد، اما او می کشد، زیرا این همان کاری است که او انجام می دهد. مال اوست همانطور که کلینت ایستوود در «نابخشوده» می گوید: «لایق هیچ ربطی به آن ندارد».

ایستوود در DNA مجموعه «ویک» است – و به روشی که ریوز عمداً کلمه بله را بیرون می‌آورد – و همینطور ژان پیر ملویل، جکی چان، باستر کیتون، جان وو، فرد آستر، «پوینت بلانک» The Three Stooges و "Get Carter". با این اوصاف، داستان کلی تا حدی مینیمالیسم کاهش یافته است، به خصوص زمانی که با یک ابرقهرمان معمولی bloat-a-thon مقایسه می شود. در اولین فیلم Wick، قاتل پس از کشتن توله سگ او – هدیه همسر مرده اش – توسط گانگسترها و سرقت ماشین او، قاتل راه خونین خود را از سر می گیرد. دیری نگذشت که او با کارفرمایان سابق خود، یک سندیکای شرور به نام میز بالا، دشمنی کرد.

علیرغم جنبه ظاهراً هابزی آن، Wick World قوانینی دارد، و در فیلم دوم، این شخصیت به عنوان "excommunicado" شناخته می شود، کلمه ای که نمایه میز بالا را به عنوان یک مظهر سایه و شبه مذهبی نخبگان قدرت مطلق نشان می دهد. غرور یک گروه دانا و همه‌چیز از اربابان عروسک‌های عالم اموات، نظریه‌ی توطئه‌ای در فیلم‌های اولیۀ فیلم است و در حال حاضر. این احمقانه، به طرز مبهمی سیاسی است، و به بینندگان اجازه می دهد تا فیلم را هر طور که ترجیح می دهند تفسیر کنند – یا فقط می توانند روی تزئینات مخملی، مکان های عجیب و غریب، سرها و بدن های در حال انفجار در حرکتی باشکوه شیار کنند.

کارگردان سریال، چاد استاهلسکی، یک کهنه‌کار بدلکاری است (او برای ریوز دوبله شده است)، بنابراین به طور قابل‌توجهی دوست دارد بدن‌ها را هنگام حرکت – چرخش، اوج گرفتن و افتادن – در فضا نشان دهد. او از کلوزآپ‌ها و شات‌های متوسط زیادی استفاده می‌کند، اما دوست دارد برای قاب‌بندی تمام‌فیگور à la Astaire عقب‌نشینی کند. این به شما این امکان را می دهد که در فیزیک بدنی اجراکنندگان، در ظرافت و قدرت پولادین آنها، و همچنین قدردانی از هندسه و دقت طراحی رقص مبارزه را ببینید. این تمرکز بر شکنندگی و ناپایداری این بدن‌ها، انسانی بودن آن‌ها، به‌ویژه ویک تأکید می‌کند، زیرا این مرد به ظاهر شکست‌ناپذیر بارها مورد خشونت قرار می‌گیرد.

«جان ویک: فصل 4» که توسط شی هتن و مایکل فینچ نوشته شده است، تقریباً مانند فیلم‌های قبلی پخش می‌شود، هرچند که با سرعت 169 دقیقه بیشتر است. با این حال، به ندرت طولانی می شود زیرا دیالوگ نسبتاً کمی وجود دارد و زمان استراحت وجود دارد. در بیشتر موارد، ویک تعقیب می‌کند یا توسط قاتلان دیگر تعقیب می‌شود، تیراندازی می‌کند و چاقو می‌زند، دست و پنجه نرم می‌کند و غرغر می‌کند در مجموعه‌ای از مجموعه‌هایی که از لحاظ بصری متمایز، به‌دقت صحنه‌سازی شده و فیلم‌برداری شده‌اند. او هر چند وقت یکبار با رفقای قدیمی خود صحبت می کند، به ویژه سه نفر خوش صدا و باسابقه ایان مک شین، لارنس فیشبرن و لنس ردیک (که اخیراً درگذشت)، مجریانی که با چهره های منحصر به فرد خود، رزومه های سخت و رزومه های سخت به سریال درخشش و تاریخ می بخشند. تحویل قوس کاملا تنظیم شده

چهره‌های جدیدی از جمله بازی‌های دوستانه محتاط (هیرویوکی سانادا، رینا ساویاما)، جنگجویان دلسوز (دانی ین، شامیر اندرسون) و یک شرور ثروتمند دیگر (بیل اسکارسگارد)، یک بدجنس اروپایی با کت و شلوارهای پر زرق و برق سفارشی و سلیقه ای وجود دارند. شکنجه و موسیقی کلاسیک این مجموعه مختصات جغرافیایی نیویورک محور خود را گسترش داده است و در حالی که به خاورمیانه، ژاپن و اروپا می‌رود، همچنان به الگوی محدود خود نزدیک است. بنابراین، مینیون های خالکوبی شده بالای میز در دامن های مدادی بازگشته اند. یک سگ دیگر و یک سکانس مفصل دیگر در یک کلوب رقص شلوغ وجود دارد (خیابان ها در مقایسه خالی هستند) اما مهمتر از همه، هنوز هیچ نشانه ای از وضعیت نظارت مدرن وجود ندارد.

محدودیت های Wick World آن را با خیال راحت در کنار فانتزی تمام عیار قرار می دهد و به سریال حس یک افسانه تلخ را می دهد. ممکن است به نظر آینه ای تحریف شده از دنیای ما باشد، اما آنچه قابل توجه است، تفاوت آن با جهان ما است – نه تنها در تصویر قدرت، بلکه همچنین خشونت، که، با همه اسپری های شریانی، به همان اندازه که از واقعیت جدا نیست. در تلنگرهای زامبی است. وقتی ویک در «فصل 4» در طاق پیروزی با رقبای روبرو می‌شود، هیچ ژاندارمی وجود ندارد، هیچ آژیر صدایی به صدا در نمی‌آید یا ناظرانی که فریاد می‌زنند، جریان جنبشی را قطع کنند. به سادگی و بار دیگر ریوز وجود دارد، محوری که این فرنچایز را با صمیمیت شدید، درخشش زیبا و سبک مبارزه ریشه‌دار و مسحورکننده‌اش، با استحکام پاهای سنگین و انعطاف شگفت‌انگیزش، محور قرار می‌دهد. مهم نیست چه اتفاقی بیفتد، هیچ چیز در اینجا به اندازه بدن ویران، زیبا و پیر خود ریوز در خطر نیست.